Usuwanie brodawek itp.

USUWANIE BRODAWEK, WŁÓKNIAKÓW, KASZAKÓW

BRODAWKI  ZWYKŁE – są  to  grudki  skórne  wywołane  wirusami  ludzkiego  brodawczaka HPV.  Mogą  wystąpić  na  każdej  okolicy  ciała, najczęściej  na  dłoniach  i  stopach. Wrażliwe na  zakażenie  są  także  dzieci  z  atopowym  zapaleniem  skóry.

Brodawki  mogą  zajmować  błony  śluzowe  jamy  ustnej, nosowej, spojówek  oczu  i  narządów  płciowych.

LECZENIE.

Większość  brodawek  ustępuje  samoistnie, zazwyczaj  bez  pozostawienia  blizn. Zwykle  przed  ustąpieniem  zmian  chorobowych  występuje  stan  zapalny  brodawek – świadczący  o  walce  naszego  układu  immunologicznego  z  infekcją  wirusową.

Należy  pamiętać, że  niezależnie  od  metody   terapeutycznej  wirus   HPV  prawdopodobnie  pozostaje  w  skórze -  toteż  nawroty  brodawek  są  tak  częste.

Krioterapia 

Należy  do  najczęściej  stosowanych  metod, w  której  za  pomocą  specjalnego  aplikatora  zamraża  się  brodawki  aż  do  wywołania  pęcherza  lub  przynajmniej  do  zniszczenia  części naskórkowej. Zalecana  przerwa  pomiędzy  kolejnymi  zabiegami  zamrażania  wynosi  2  tygodnie.     

Leczenie  chirurgiczne, elektrochirurgiczne.

Brodawki  mogą  być  usuwane  po  znieczuleniu  miejscowym – specjalną łyżeczka, skalpelem  lub  przy  pomocy  elektrochirurgii.

Znakomicie  sprawdza  się  przy  pomocy  pojedynczych  brodawek.

Laseroterapia

Brodawki  mogą  być  wypalane  przy  użyciu  lasera  CO2.

Laser  jest   szczególnie  przydatny  przy  leczeniu  brodawek  około paznokciowych, a  także  wokół  i  wewnątrz  odbytu.

Środki  keratolityczne

Istnieje  cały  szereg  miejscowych  preparatów, które  zawierają  kwas  salicylowy.  Należy  pamiętać, aby  przed  kolejną  aplikacją  leku  usunąć  martwe   tkanki  za  pomocą  specjalnych  nożyczek, pilników, czy  pumeksu.

Immunoterapia

W  leczeniu  zewnętrznych  brodawek  narządów  płciowych  i  odbytu  stosowany  jest  5%  krem  z  imiqwimodem. Należy   go  nakładać  przez  3  kolejne  wieczory, czasami  przez  kilka  miesięcy, co  może  zniechęcać  pacjenta.  

WŁÓKNIAK miękki – jest  łagodnym  nowotworem  o  charakterze  wrodzonym, jednakże  może  pojawić  się  w  rozmaitym  wieku.

Mogą  być  efektem  otyłości  lub  zaburzeń  endokrynologicznych, często  umiejscawiają  się  na  szyi, karku, pod  pachami. Utrzymują  się  przez  całe  życie i  nie  wykazują  skłonności  do  samoistnego  ustępowania. Leczenie  chirurgiczne –  należy  do  najbardziej  skutecznych  metod.

WŁÓKNIAK  twardy – dermatofibroma – to  twardy  guzek, występujący  najczęściej  na  kończynach  dolnych, który  różni  się  od  skóry  otaczającej – zabarwieniem i  konsystencją. Może  przybierać  barwę  od  czerwonej  po  brązową   lub  czarną, jego  wielkość  nie  przekracza  zwykle  1  cm. Jest  niebolesny, łatwo  przesuwalny  i  może   swędzić. Włókniaki  są  bardzo  rozpowszechnione, u  wielu  dorosłych   stwierdza  się  przynajmniej  jedną  zmianę  skórną  o  tym  charakterze, częściej  u  kobiet.

ETIOLOGIA  jest  nieznana, ale  do  najczęstszych  czynników  wywołujących  zalicza  się:

                          -    ukąszenia  owadów

                          -    zapalenia  mieszków  włosowych

Leczenie  jest  niekonieczne  i  raczej  nie  poleca  się  usuwania -  ponieważ  pojawiające  się  blizny  mogą  wyglądać  gorzej  niż  zmiana  pierwotna.